Το ανέκδοτο της ημέρας

Είναι κάποια χρόνια τώρα που πέρασα στην άλλη πλευρά και από "επαγγελματίας φοιτήτρια" είμαι και εκπαιδευτικός Διδάσκω σε ένα και δύο ....και πάει λέγοντας ΙΕΚ και κάνω και σεμινάρια σε ενήλικες. Το πως και γιατί υπηρετώ τον χώρο που αγαπώ να μισώ θα σας το διηγηθώ σε άλλη περίσταση. Σήμερα θέλω να σας πω το καλύτερο ανέκδοτο που άκουσα στην καριέρα μου σαν εκπαιδευτικός Είναι και φρέσκο. Μου το είπαν χτες.
Τέσσερις φορές το χρόνο έχω εξετάσεις και διορθώνω γραπτά. Οι φίλοι περιμένουν την περίοδο αυτή ταυτόχρονα με τρόμο και ανυπομονησία Τρόμο γιατί διαβάζοντας απελπίζομαι και βρίζω και ανυπομονησία γιατί τους μεταφέρω τα πιο πετυχημένα "μαργαριτάρια" των γραπτών μου. Η συνήθεια αυτή μπορεί να κρύβει και μια κακεντρέχεια αλλά σας το ορκίζομαι δεν απευθύνεται στους μαθητές αλλά στους καθηγητές και στο Ελληνικό σχολείο.
Το νεό μου λοιπόν ανέκδοτο είναι ακόμα πιο δυνατό και πετυχημένο γιατί το μάζεψα πριν ακόμα αρχίσω να διορθώνω, κατά τη διάρκεια της εξέτασης σε λόγο προφορικό. Πως να το κάνουμε; Ο προφορικός λόγος έχει άλλη χάρη, έχει μια ζωντάνια. Οι περισσότεροι εξεταζόμενοι έχουν τελειώσει και έχουν βγει έξω να κάνουν βόλτα στο διάδρομο, να ανταλλάξουν ιδέες για τις λύσεις των γρίφων που τους έβαλα και να τηλεφωνήσουν συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα να τους πουν τι θέματα έπεσαν. Έχει βγει λοιπόν έξω ο μαθητής Γ. και προφανώς συγκρίνει απαντήσεις με την μαθήτρια Π.. Τον πιάνει ένας φόβος ότι ενώ την ήξερε την απάντηση και ότι έχει απαντήσει δεν παπαγάλισε σωστά και έχει μπερδέψει τις λέξεις. Μπαίνει λοιπόν στην αίθουσα με προσεγγίζει και με ρωτά χαμηλόφωνα: Η χούντα και η δικτατορία είναι το ίδιο πράγμα έτσι; Και μετά; μετά δεν ήρθε η δημοκρατία; Κυρίες και κύριοι δηλώνω με περηφάνια ότι δεν γέλασα! Κράτησα το πρόσωπο μου ήρεμο και σοβαρό και του είπα πως ναι είναι το ίδιο πράγμα και ότι όντως μετά ήρθε η Δημοκρατία. Η πιο όμως αστεία πλευρά του ανεκδότου μου θέλει επεξήγηση. Το ότι ο Γ. έφτασε πίσω στην αίθουσα για να με ρωτήσει σημαίνει ότι ούτε η Π. ήξερε να τον διαβεβαιώσει ότι οι δύο λέξεις είναι συνώνυμα και ότι είναι κάτι διαφορετικό από τη δημοκρατία.
Μήπως αντί να διορθώνω, να έκανα μια παρένθεση και να δίδασκα σύγχρονη ελληνική ιστορία; Ή αγωγή του πολίτη; Χμμμμμ που πάω η τρελή και θέλω να μάθουν και αυτό που τους διδάσκω εγώ ....το κερασάκι στην τούρτα.
Από εβδομάδα που θα αρχίσω το διόρθωμα ίσως να έχω να μοιραστώ και άλλα. Αλλά το παραπάνω είναι το καλύτερο της μέχρι τώρα καριέρας μου.
Υ.Γ. τώρα που το διαβάζω ξανά μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ψηφίζουν και να αποφασίζουν και για μένα;

Μια σειρά από ατυχή γεγονότα...

Πριν λίγα χρόνια βγήκε στους κινηματογράφους μια ταινία λίγο παιδική αλλά συνάμα και ενήλικη το Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events το οποίο ήταν στηριγμένο σε μια σειρά από παιδικά βιβλία. Το καταστροφολογικό χιούμορ και η ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρά του έργου τόσο πολύ με διασκέδασαν ώστε όταν βρέθηκα σε ένα βιβλιοπωλείο μπροστά σε ένα βιβλίο της σειράς αποφάσισα να το αγοράσω και να το διαβάσω. Ένας φίλος μου με κατηγορεί ότι όσο μεγαλώνω διαβάζω ολοένα και πιο παιδικά βιβλία. Δεν μπορώ να πω ότι με αδικεί πλήρως. Εάν θυμηθώ ότι διάβασα το Εκκρεμές του Φουκό στα 14 και ότι τώρα διαβάζω το Lemony Snicket έχει ένα δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι έχω ένα πάθος με τα παιδικά βιβλία, με βοηθούν να ξεφεύγω τελείως από την πραγματικότητα, αισθάνομαι ότι οξύνουν την φαντασία μου. Εάν δε τα διαβάσω πριν κοιμηθώ βλέπω τρομακτικά ενδιαφέροντα όνειρα, πιο ευφάνταστα, πιο πολύχρωμα από οποιαδήποτε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Διάβασα λοιπόν το βιβλίο και είχα ένα φοβερό αίσθημα απώλειας. Το βιβλίο είναι καταπληκτικά γραμμένο για ένα παιδί 8 χρονών. Για ένα παιδί που μόλις έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τις εκπληκτικές δυνατότητες που κρύβει η γλώσσα για ειρωνεία, σαρκασμό και λεπτό χιούμορ. Για ένα παιδί που ξέρει πια ότι δεν είναι απαραίτητο να πάνε όλα καλά. Στεναχωρήθηκα λοιπόν που όταν ήμουν 8 χρονών δεν διάβασα αυτά τα βιβλία. Είμαι σίγουρη ότι θα τα είχα απολαύσει απεριόριστα. Τώρα δυστυχώς μπορώ μόνο να τα εκτιμήσω και όχι να τα απολαύσω.
Αυτό όμως που με κάνει να χαμογελάω λίγο πικρά είναι κυρίως ο τίτλος: Μια σειρά από ατυχή γεγονότα... Θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορεί τη δική μου καριέρα- και είμαι σίγουρη -και αμέτρητων άλλων στην Ελληνική Εκπαίδευση. Θα μου πείτε ότι δεν είναι δυνατόν όλα να ήταν κακά και ανάποδα, όλα να ήταν τόσο χάλια! Σίγουρα όχι. Όταν κάποιος αφηγείται περιστατικά από την ζωή του τους δίνει κάθε φορά διαφορετική χροιά. Σε μια μέρα δυστυχίας όλα είναι μαύρα. Άλλη μέρα τα ίδια γεγονότα μπορεί απλά να είναι αστεία. Ξαναγράφουμε και επανερμηνεύουμε τις μνήμες μας κάθε φορά που τις ανακαλούμε. Μόνο που σε αυτό το blog αποφάσισα να είμαι ο κακός εαυτός μου, ο πικρόχολος, ο είρων! Η διαδικασία της εκπαίδευσης- παιδείας είναι για μένα ΙΕΡΗ. Με ενοχλεί αφάνταστα που στην Ελλάδα πάει κατα διαόλου και όλοι όσοι θα έπρεπε να την προστατεύουν τη σπιλώνουν μερικές φορές ανεπανόρθωτα.
Προχτές πήγα στο Πανεπιστήμιο να καταθέσω 6 αντίγραφα της διατριβής μου, 2 ηλεκτρονικά αντίτυπα και μια απίστευτη χαρτούρα που μου ζήτησε η γραμματεία και το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης ώστε να αναγορευτώ και επισήμως διδάκτωρ. Είμαι λοιπόν στη γραμματεία με 12 κιλά διατριβής ανά χείρας (τόσο ζύγιζαν τα ακριβοπληρωμένα αντίτυπα) και πετυχαίνω τον πρόεδρο του τμήματος που τυχαίνει να ήταν και μέλος της επταμελούς εξεταστικής επιτροπής της υποστήριξης της διατριβής μου. Τον χαιρετάω με χαιρετάει και ζω μια από εκείνες τις στιγμές για χάρη των οποίων ξεκίνησα το blog. Εάν ήσουν εντελώς τίμιος και ειλικρινής θα έλεγες όλα όσα περνάνε δικαίως από το μυαλουδάκι σου. Έρχεται όμως η γερο-σύνεση και σου επιβάλει να μην χαλάσεις τις σχέσεις σου με τον πρόεδρο - καθηγητή πανεπιστημίου εάν ευελπιστείς ποτέ να κάνεις μια δημοσίευση ή να δουλέψεις σε αυτό τον κύκλο. Ο κ. λοιπόν Π. μου ζητάει για άλλη μια φορά συγνώμη για τη σειρά των ατυχών γεγονότων (θα σας τα διηγηθώ άλλη φορά) που συνέβησαν κατά την υποστήριξη μου. Και λέει ότι ντράπηκε που είναι καθηγητής και συνάδελφος με μερικούς άλλους που ούτε το όνομα τους δεν θέλει να πει και ότι με την συμπεριφορά τους απέναντι μου τον έκαναν να μην θέλει να είναι εκεί κτλ κτλ. Και εμένα μόνο στη λεκτική υπενθύμιση του γεγονότος με έχει πιάσει ένα νευρικό τρέμουλο, λίγο το σοκ που υπέστη, λίγο από τα νεύρα που ανεβαίνουν και με πνίγουν και χαμογελάω αμήχανα και λέω αυτό που όλοι οι φίλοι μου μου λένε από τότε που έγινε το περιστατικό "οτι δεν πειράζει, ότι σημασία έχει ότι τελείωσα, ότι το πήρα το ρημαδοχαρτί, οτι σημασία έχει οτι το αποτέλεσμα είναι θετικό κτλ κτλ." αλλά αυτό που θέλω να πω στην πραγματικότητα είναι ότι να μου λείπουν οι συγνώμες και οτι θα έπρεπε να είχε φροντίσει οι υπεύθυνοι της σειράς των ατυχών γεγονότων να μην είχαν πάρει βαθμό καθηγητή, ότι θα έπρεπε να μην τους είχαν ψηφίσει, να μην είχαν δώσει στην ηλιθιότητα και στην ξιπασιά εξουσία και μονιμότητα ώστε να ταλαιπωρούν και να επιτίθενται όχι μόνο σε μένα αλλά σε όποιον φοιτητή τους δεν τους έγλυψε ή έτυχε να εκφράσει μια διαφορετική γνώμη. Και θα ήθελα να κάνω μια μήνυση στο εν λόγω πανεπιστήμιο για breach of contract που μου επαναλαμβάνει φίλος υποψήφιος διδάκτωρ της Αγγλίας ότι δικαιούνται να κάνουν οι φοιτητές στην πολιτισμένη εκείνη χώρα όταν το Πανεπιστήμιο δεν είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του. Αχ και να μπορούσα να την κάνω, να το βγάλω από πάνω μου να πάρω την εκδίκηση μου για 6 χρόνια ανείπωτης ταλαιπωρίας.