Σήμερα με μια σεμνή τελετή....

Και επισήμως λοιπόν διδακτορικό τέλος ή (σχεδόν τέλος- πάντοτε παραμένει κάποια γραφειοκρατία). Ορκίστηκα μπροστά σε πολιτικάντη αντιπρύτανη με καουμπόικη μπότα να είμαι καλή πολίτης και να υπηρετώ την επιστήμη. Διετέλεσα την επιβεβλημένη από την κοινωνία διαδικασία διάβασης (όπως έλεγε αγαπημένος παλιός καθηγητής) και ανακηρύχτηκα διδάκτωρ ή όπως φίλοι επιμένουν να παραφράζουν δικτάτορ.
Η προσωπική μου τελετή ήταν πολύ πιο σημαντική και πολύ πιο σημαδιακή. Δεν επέδειξα σε κανένα το χαρτί που αντιστοιχεί σε 6 χρόνια ταλαιπωρίας αλλά και δημιουργίας. Δεν το κορνιζάρισα ούτε το έβαλα στο τοίχο του σπιτιού μου. Απλά με το που έφτασα σπίτι, διαχώρισα το χαρτί αυτό από την υπόλοιπη χαρτούρα με την οποία έφυγα μετά την ορκωμοσία και χωρίς φανφάρες και πανηγυρισμούς το έβαλα στον κίτρινο Α4 φάκελο, που είναι τσαλακωμένος και ταλαιπωρημένος από τη χρήση και που περιέχει μια ζωή ολόκληρη:απολυτήριο Λυκείου, πτυχίο πανεπιστημίου, μεταπτυχιακό και αναγνώριση απο ΔΙΚΑΤΣΑ, πτυχία δύο ξένων γλωσσών διαφόρων επιπέδων, βεβαιώσεις σεμιναρίων, προϋπηρεσίας, συνεδρίων, υπολογιστών. Ήρθε και το διδακτορικό να επιστεγάσει όλα τούτα και να μπει μαζί τους -ελπίζω μόνο κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά αν και δεν διατηρώ και πολύ μεγάλη αισιοδοξία- στο ΣΥΡΤΑΡΙ.
Να πω κάτι αστείο; πάλεψα για αυτό το λεπτό, για αυτή την κίνηση του χαρτιού που γλιστράει στο φάκελο όσο για τίποτα άλλο και ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου το νοιώθει σαν ένα τίποτα. Φαντάζομαι ότι είναι ένα συναίσθημα που έχουν πολλοί διδάκτορες. Από την άλλη χαίρομαι που δεν είμαι μέλος εκείνου του 80% που στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως ξεκινούν το διδακτορικό και ποτέ δεν τελειώνουν. Κάποια στιγμή το πίστεψα ότι θα τους κάνω παρέα. Είναι μια ευχαρίστηση από μόνη της να ξέρεις ότι αποτελείς μια εξαίρεση, ότι ανέλαβες κάτι και το τελείωσες. Και να πω και κάτι ακόμα; το ξεκίνησα, το έκανα και το τελείωσα χωρίς να γνωρίζω κάποιον, χωρίς καμιά βοήθεια και χωρίς να χρωστώ χάρη σε κανένα και αυτό για την Ελληνική κατάσταση είναι κάτι για να είσαι περήφανος, είναι ακόμα πιο πολύ άθλος.
χαχαχαχα! έκλεισα τον άθλο μου σε ένα μπανάλ φάκελο ταχυδρομείου και ένα συρτάρι...
Λίγο ακόμα και θα μπορέσω να το αφήσω πίσω και να πω: Πάμε για άλλα