Αναζητώντας τα χρωστούμενα από το Δημόσιο…

Κεφάλαιο 1 :ΙΕΚ
Τα ευαγή Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, τα δημόσια ανήκουν στον οργανισμό του ΟΕΕΚ που με τη σειρά του ανήκει στο δημοφιλέστατο Υπουργείο Παιδείας. Σε μερικά από αυτά τα ιδρύματα δουλεύω και εγώ προσπαθώντας να αντισταθώ στην κατάντια την ελληνικής παιδείας του τύπου έλα μωρέ πέρασε τώρα το παιδί να πάρει ένα πτυχίο, ή βάλε του ένα βαθμό να περάσει να φύγει από μπρος σου κτλ. Για μένα αυτή η δουλειά είναι ένα κάπως φτωχό ίσως αντικατάστατο της ονειρικής δουλειάς του να δίδασκα σε ένα πανεπιστήμιο αυτό που πραγματικά αγαπώ.
Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο. Αγαπητό κοινό μου θέλω να σας πληροφορήσω ότι όλοι εμείς οι ταπεινοί εκπαιδευτές των ΙΕΚ έχουμε να πληρωθούμε 2 ολάκερα χρόνια, από το Δεκέμβρη του 2008. Κατά Σεπτέμβρη μεριά άκουγα μια εκπομπή στο ραδιόφωνο όπου ομιλητής ανέφερε με απάθεια όλα τα επαγγέλματα στους οποίους το Δημόσιο χρωστάει χρήματα. Γιατροί και φαρμακοποιοί βρίσκονταν πρώτοι μέσα στη λίστα αυτή που και πολυάριθμη ήταν και ελλιπής καθώς για εμάς τα παραπαίδια της εκπαίδευσης, κουβέντα δεν άκουσα. Και τότε το συνειδητοποίησα: το Δημόσιο έχει ήδη χρεοκοπήσει και όλοι εμείς είμαστε οι οφειλέτες που θα βγούμε με τι βαλιτσούλες μας στο χέρι και θα χτυπάμε τις πόρτες του δημοσίου μπας και ευδοκιμήσει κανείς και μας πληρώσει. Σανν τους δοσατζήδες των παλαιών ελληνικών ταινιών.
Το προσωπικό μου ταμείο λοιπόν έχει πατώσει και ενώ εργάζομαι δεν πληρώνομαι. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες την προηγούμενη βδομάδα μου έρχεται το νέο συμβόλαιο από το ΙΕΚ να το υπογράψω. Είμαι στην είσοδο της αίθουσας μου, οι μαθητές πανικόβλητοι διαβάζουν, (έχουν πρόοδο και εγώ έχω τη φήμη ότι αφήνω κόσμο) και λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι ρίχνω μια βιαστική ματιά στο συμβόλαιο. Μισθός ανά ώρα….Γουρλώνω τα μάτια και ξανακοιτάζω γιατί συμβαίνει κάτι το παράδοξο. Το πόσο είναι μικρότερο από το περσυνό συμβόλαιο. Μα εγώ πήρα διδακτορικό! Κανονικά πρέπει να έχω αύξηση! Έλα όμως που όπως με πληροφορούν από τη γραμματεία όλοι οι εκπαιδευτές έχουν μείωση του μισθού τους σύμφωνα με το νέο νόμο επειδή είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Πρώτη φορά ακούω ότι είμαι δημόσιος υπάλληλος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ξέρω εγώ έχουν ασφάλεια, μονιμότητα, άδεια, επιδόματα… Εμείς έχουμε ανασφάλεια η θέση προκηρύσσεται και την ξανα-διεκδικούμε κάθε ακαδημαϊκό εξάμηνο, αντί για άδεια απόλυση και ανεργία κάθε καλοκαίρι, ασφάλεια εάν φτάσουν τα ένσημα που μαζεύουμε τις ώρες που δουλεύουμε στα ΙΕΚ και επιδόματα δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν. Α και μας πληρώνουν μια φορά στα 2 χρόνια. Και αύξηση στο μισθό μας έχουμε να πάρουμε από το 1991. Δώστε μας λοιπόν όλα όσα έχει ένας δημόσιος υπάλληλος και μετά κάντε μας και μείωση. Τώρα λοιπόν που είμαι διδάκτωρ πήρα αύξηση που πήρε μείωση με αποτέλεσμα να πληρώνομαι λιγότερα φέτος με το διδακτορικό παρά πέρυσι χωρίς αυτό. Μόλις ακυρώθηκε η μόνη άμεση πρακτική αξία που είχε για μένα αυτό το δίπλωμα… και δεν ήταν μεγάλη έτσι κι αλλιώς
Κεφάλαιο 2: Δήμος
Ταυτόχρονα με το ΙΕΚ κάνω μια σειρά σεμιναρίων για ενήλικους υπό τη στέγη του Πολιτιστικού Κέντρου κάποιου δήμου. Ο πρώτος κύκλος έκλεισε το καλοκαίρι που πέρασε και αναμένω να πληρωθώ. Τηλεφωνάω ρωτάω ….μου λένε ότι η διαδικασία πληρωμής έχει ξεκινήσει αλλά θα αργήσει να ολοκληρωθεί. Το φθινόπωρο μου τηλεφωνούν και μου λένε να ξεκινήσουμε δεύτερο κύκλο σεμιναρίων και ότι η πληρωμή μου θα πραγματοποιηθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξεκινάω πάλι τη δουλειά, το διάβασμα και την προετοιμασία και αναμένω την πληρωμή μου. Κάποια στιγμή μου λέει το Πολιτιστικό ότι το θέμα έχει φύγει από τα χέρια τους και έχει σκαλώσει στην ταμιακή υπηρεσία του Δήμου. Μου δίνουν δε το όνομα και το τηλέφωνο της υπεύθυνης για να μιλήσω μαζί της. Ξεκινάει λοιπόν τώρα ένα παιχνίδι που κρατάει 2 ολάκερους μήνες. Κάθε 15 μέρες παίρνω τηλέφωνο την κ. Άγη και την ρωτάω τι θα γίνει με την πληρωμή μου. Η απάντηση μονότονη: Ο Δήμος δεν έχει λεφτά να σας πληρώσει θα πρέπει να περιμένετε να υπογράψει ο επίτροπος το νέο κονδύλι. Εντωμεταξύ πλησιάζουν οι εκλογές και ο περίφημος Καλλικράτης. Οι γνωστοί μου αρχίζουν να μου ψιθυρίζουν ότι θα τα χάσω τα λεφτά η δε κ. Άγη γίνεται ολοένα και πιο αγενής στο τηλέφωνο λες και της ζητιανεύω να μου δώσει λεφτά από την τσέπη της και εκεί που έχουμε πιάσει Δεκέμβρη και είναι πια 2 χρόνια που είμαι απλήρωτη και από το Δήμο κάτι έρχεται από μέσα μου βαθειά, φουσκώνει και τρελαίνομαι. Παίρνω την κ. Άγη τηλέφωνο η απάντηση είναι κλασικά η ίδια. Δώστε μου τουλάχιστον το τηλέφωνο του προϊστάμενου σας της λέω. Μου δίνει ένα νούμερο το οποίο φυσικά δεν απαντάει ποτέ. Και εκεί που ακούω το μονότονο χτύπο του τηλεφώνου μου έρχεται η επιθυμία να δω από κοντά την κ. Άγη τον κ. προϊστάμενο και την περιβόητη εντολή με το όνομα μου που ορίζει ότι πρέπει να πληρωθώ. Έχω αρχίσει να αμφιβάλω για το εάν καν υπάρχει. Μαζεύω λοιπόν τα μπογαλάκια μου, παίρνω τη διεύθυνση και τελικά εφορμώ στην ταμιακή υπηρεσία του Δήμου. Μέσα στο γραφείο είναι 3 υπάλληλοι που καπνίζουν (ναι σε κλειστό δημόσιο χώρο) τρώνε και πίνουν και χασκογελάνε. Γυρνάω στην κ. Άγη και της συστήνομαι και από κοντά ύστερα από τις πολλές φορές που έχουμε συστηθεί από το τηλέφωνο. Δεν λέω λέξη παραπάνω αλλά δεν ξέρω εάν έχω πάρει το ύφος του παρανοϊκού δολοφόνου γιατί τότε συμβαίνει το ανήκουστο. Η κ. Άγη βγάζει από το ντουλάπι το φάκελο μου και χωρίς να πει κουβέντα μου δίνει την ήδη έτοιμη επιταγή με το όνομα μου. Η αδικία και η τρέλα με έχουν πνίξει και δεν μπορώ να αρθρώσω κουβέντα σε μία κυρία που κατά εντολή των ανωτέρων της με κοροϊδεύει 2 ολάκερους μήνες και η οποία διόλου δεν ντρέπεται να με κοιτάξει στ μάτια όταν μου δίνει την επιταγή. Γιατί το συμπέρασμα ήταν το εξής: τα λεφτά υπήρχαν εξ’ αρχής απλά με όσο δεχόμουν την όλη κατάσταση και δεν πήγαινα εκεί τα αρχίσω να ουρλιάζω καθυστερούσαν να με πληρώσουν.
Μετά σου λένε οι κυβερνήσεις ότι οι έλληνες είναι κλέφτες και φοροφυγάδες και αναξιόπιστοι. Μίλησε ο πρώτος διδάξας