Αναζητώντας τα χρωστούμενα από το Δημόσιο…

Κεφάλαιο 1 :ΙΕΚ
Τα ευαγή Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, τα δημόσια ανήκουν στον οργανισμό του ΟΕΕΚ που με τη σειρά του ανήκει στο δημοφιλέστατο Υπουργείο Παιδείας. Σε μερικά από αυτά τα ιδρύματα δουλεύω και εγώ προσπαθώντας να αντισταθώ στην κατάντια την ελληνικής παιδείας του τύπου έλα μωρέ πέρασε τώρα το παιδί να πάρει ένα πτυχίο, ή βάλε του ένα βαθμό να περάσει να φύγει από μπρος σου κτλ. Για μένα αυτή η δουλειά είναι ένα κάπως φτωχό ίσως αντικατάστατο της ονειρικής δουλειάς του να δίδασκα σε ένα πανεπιστήμιο αυτό που πραγματικά αγαπώ.
Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο. Αγαπητό κοινό μου θέλω να σας πληροφορήσω ότι όλοι εμείς οι ταπεινοί εκπαιδευτές των ΙΕΚ έχουμε να πληρωθούμε 2 ολάκερα χρόνια, από το Δεκέμβρη του 2008. Κατά Σεπτέμβρη μεριά άκουγα μια εκπομπή στο ραδιόφωνο όπου ομιλητής ανέφερε με απάθεια όλα τα επαγγέλματα στους οποίους το Δημόσιο χρωστάει χρήματα. Γιατροί και φαρμακοποιοί βρίσκονταν πρώτοι μέσα στη λίστα αυτή που και πολυάριθμη ήταν και ελλιπής καθώς για εμάς τα παραπαίδια της εκπαίδευσης, κουβέντα δεν άκουσα. Και τότε το συνειδητοποίησα: το Δημόσιο έχει ήδη χρεοκοπήσει και όλοι εμείς είμαστε οι οφειλέτες που θα βγούμε με τι βαλιτσούλες μας στο χέρι και θα χτυπάμε τις πόρτες του δημοσίου μπας και ευδοκιμήσει κανείς και μας πληρώσει. Σανν τους δοσατζήδες των παλαιών ελληνικών ταινιών.
Το προσωπικό μου ταμείο λοιπόν έχει πατώσει και ενώ εργάζομαι δεν πληρώνομαι. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες την προηγούμενη βδομάδα μου έρχεται το νέο συμβόλαιο από το ΙΕΚ να το υπογράψω. Είμαι στην είσοδο της αίθουσας μου, οι μαθητές πανικόβλητοι διαβάζουν, (έχουν πρόοδο και εγώ έχω τη φήμη ότι αφήνω κόσμο) και λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι ρίχνω μια βιαστική ματιά στο συμβόλαιο. Μισθός ανά ώρα….Γουρλώνω τα μάτια και ξανακοιτάζω γιατί συμβαίνει κάτι το παράδοξο. Το πόσο είναι μικρότερο από το περσυνό συμβόλαιο. Μα εγώ πήρα διδακτορικό! Κανονικά πρέπει να έχω αύξηση! Έλα όμως που όπως με πληροφορούν από τη γραμματεία όλοι οι εκπαιδευτές έχουν μείωση του μισθού τους σύμφωνα με το νέο νόμο επειδή είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Πρώτη φορά ακούω ότι είμαι δημόσιος υπάλληλος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ξέρω εγώ έχουν ασφάλεια, μονιμότητα, άδεια, επιδόματα… Εμείς έχουμε ανασφάλεια η θέση προκηρύσσεται και την ξανα-διεκδικούμε κάθε ακαδημαϊκό εξάμηνο, αντί για άδεια απόλυση και ανεργία κάθε καλοκαίρι, ασφάλεια εάν φτάσουν τα ένσημα που μαζεύουμε τις ώρες που δουλεύουμε στα ΙΕΚ και επιδόματα δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν. Α και μας πληρώνουν μια φορά στα 2 χρόνια. Και αύξηση στο μισθό μας έχουμε να πάρουμε από το 1991. Δώστε μας λοιπόν όλα όσα έχει ένας δημόσιος υπάλληλος και μετά κάντε μας και μείωση. Τώρα λοιπόν που είμαι διδάκτωρ πήρα αύξηση που πήρε μείωση με αποτέλεσμα να πληρώνομαι λιγότερα φέτος με το διδακτορικό παρά πέρυσι χωρίς αυτό. Μόλις ακυρώθηκε η μόνη άμεση πρακτική αξία που είχε για μένα αυτό το δίπλωμα… και δεν ήταν μεγάλη έτσι κι αλλιώς
Κεφάλαιο 2: Δήμος
Ταυτόχρονα με το ΙΕΚ κάνω μια σειρά σεμιναρίων για ενήλικους υπό τη στέγη του Πολιτιστικού Κέντρου κάποιου δήμου. Ο πρώτος κύκλος έκλεισε το καλοκαίρι που πέρασε και αναμένω να πληρωθώ. Τηλεφωνάω ρωτάω ….μου λένε ότι η διαδικασία πληρωμής έχει ξεκινήσει αλλά θα αργήσει να ολοκληρωθεί. Το φθινόπωρο μου τηλεφωνούν και μου λένε να ξεκινήσουμε δεύτερο κύκλο σεμιναρίων και ότι η πληρωμή μου θα πραγματοποιηθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξεκινάω πάλι τη δουλειά, το διάβασμα και την προετοιμασία και αναμένω την πληρωμή μου. Κάποια στιγμή μου λέει το Πολιτιστικό ότι το θέμα έχει φύγει από τα χέρια τους και έχει σκαλώσει στην ταμιακή υπηρεσία του Δήμου. Μου δίνουν δε το όνομα και το τηλέφωνο της υπεύθυνης για να μιλήσω μαζί της. Ξεκινάει λοιπόν τώρα ένα παιχνίδι που κρατάει 2 ολάκερους μήνες. Κάθε 15 μέρες παίρνω τηλέφωνο την κ. Άγη και την ρωτάω τι θα γίνει με την πληρωμή μου. Η απάντηση μονότονη: Ο Δήμος δεν έχει λεφτά να σας πληρώσει θα πρέπει να περιμένετε να υπογράψει ο επίτροπος το νέο κονδύλι. Εντωμεταξύ πλησιάζουν οι εκλογές και ο περίφημος Καλλικράτης. Οι γνωστοί μου αρχίζουν να μου ψιθυρίζουν ότι θα τα χάσω τα λεφτά η δε κ. Άγη γίνεται ολοένα και πιο αγενής στο τηλέφωνο λες και της ζητιανεύω να μου δώσει λεφτά από την τσέπη της και εκεί που έχουμε πιάσει Δεκέμβρη και είναι πια 2 χρόνια που είμαι απλήρωτη και από το Δήμο κάτι έρχεται από μέσα μου βαθειά, φουσκώνει και τρελαίνομαι. Παίρνω την κ. Άγη τηλέφωνο η απάντηση είναι κλασικά η ίδια. Δώστε μου τουλάχιστον το τηλέφωνο του προϊστάμενου σας της λέω. Μου δίνει ένα νούμερο το οποίο φυσικά δεν απαντάει ποτέ. Και εκεί που ακούω το μονότονο χτύπο του τηλεφώνου μου έρχεται η επιθυμία να δω από κοντά την κ. Άγη τον κ. προϊστάμενο και την περιβόητη εντολή με το όνομα μου που ορίζει ότι πρέπει να πληρωθώ. Έχω αρχίσει να αμφιβάλω για το εάν καν υπάρχει. Μαζεύω λοιπόν τα μπογαλάκια μου, παίρνω τη διεύθυνση και τελικά εφορμώ στην ταμιακή υπηρεσία του Δήμου. Μέσα στο γραφείο είναι 3 υπάλληλοι που καπνίζουν (ναι σε κλειστό δημόσιο χώρο) τρώνε και πίνουν και χασκογελάνε. Γυρνάω στην κ. Άγη και της συστήνομαι και από κοντά ύστερα από τις πολλές φορές που έχουμε συστηθεί από το τηλέφωνο. Δεν λέω λέξη παραπάνω αλλά δεν ξέρω εάν έχω πάρει το ύφος του παρανοϊκού δολοφόνου γιατί τότε συμβαίνει το ανήκουστο. Η κ. Άγη βγάζει από το ντουλάπι το φάκελο μου και χωρίς να πει κουβέντα μου δίνει την ήδη έτοιμη επιταγή με το όνομα μου. Η αδικία και η τρέλα με έχουν πνίξει και δεν μπορώ να αρθρώσω κουβέντα σε μία κυρία που κατά εντολή των ανωτέρων της με κοροϊδεύει 2 ολάκερους μήνες και η οποία διόλου δεν ντρέπεται να με κοιτάξει στ μάτια όταν μου δίνει την επιταγή. Γιατί το συμπέρασμα ήταν το εξής: τα λεφτά υπήρχαν εξ’ αρχής απλά με όσο δεχόμουν την όλη κατάσταση και δεν πήγαινα εκεί τα αρχίσω να ουρλιάζω καθυστερούσαν να με πληρώσουν.
Μετά σου λένε οι κυβερνήσεις ότι οι έλληνες είναι κλέφτες και φοροφυγάδες και αναξιόπιστοι. Μίλησε ο πρώτος διδάξας

το νέο τεχνολογικό σκονάκι: μικροσκοπικό blue tooth

Πρόσφατα ήμουν καλεσμένη σε ένα τραπέζι, όπου όλοι σχεδόν οι συνδαιτυμόνες ήταν των 30 και άνω. Η συζήτηση κυρίως αφορούσε τα κλασσικά θέματα της εποχής: η αγορά εργασίας, η διαφθορά, η οικονομική κρίση κτλ κτλ. Η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου, η μικρότερη της παρέας, ήταν φοιτήτρια- φιλόλογος στην φιλοσοφική του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Γύρισε λοιπόν κάποια στιγμή που οι υπόλοιποι ρητόρευαν και άρχισε να με ρωτάει την άποψη μου πάνω στα μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Φαίνεται ότι η φήμη μου ως επαγγελματίας - φοιτήτρια σταδιακά άρχισε να διαδίδεται και πέρα από τα όρια της στενής μου παρέας.
Εκεί λοιπόν που συζητάγαμε για τα πλεονεκτήματα ενός μεταπτυχιακού στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα, τις πιθανές υποτροφίες και τα κληροδοτήματα που μπορούσαν να την ενισχύσουν οικονομικά -πως το φέρνει η συζήτηση και μαθαίνω τα τελευταία νέα για το νέο τεχνολογικά ανεπτυγμένο σύστημα αντιγραφής στο Πανεπιστήμιο και δή στη Φιλοσοφική σχολή. Η Χ. μου λέει ότι τις μέρες αυτές που έδινε εξεταστική ανακάλυψε ότι 9 στις 10 συμφοιτήτριες της είχαν αγοράσει από το internet κάτι νέα blue tooth ψείρες. "Ως γυναίκες", μου λέει "έχουμε και μακριά μαλλιά οπότε όταν το φοράς δεν φαίνεται καθόλου." Στους διαδρόμους λοιπόν έξω από το αμφιθέατρο, οι νεαρές μέλλουσες καθηγήτριες και πτυχιούχες φιλόλογοι περπάταγαν πάνω - κάτω και μιλούσαν στον αέρα : " Ένα-δύο με ακούς καθαρά; Εγώ σε ακούω καλά...κτλ." Με την πετυχημένη ολοκλήρωση των τέστ τους εισέρχονταν στην αίθουσα για να εξεταστούν στο προκείμενο μάθημα. Τα δε θέματα δεν μοιράζονταν απλά αλλά ανακοινώνονταν δυνατά και καθαρά από τον καθηγητή. Ο συνεργάτης λοιπόν, στην αντιγραφή, το άτομο στην άλλη πλευρά της γραμμής άκουγε την εκφώνηση των θεμάτων από τον καθηγητή και μετά φρόντιζε να δώσει δια τηλεφώνου τις πρέπουσες απαντήσεις. Είδες χρήσεις που μπορεί να έχει η τεχνολογία και αυτά τα πακέτα απεριόριστης επικοινωνίας των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας; Αμέ!
Και μου συμπληρώνει η φίλη Χ. ότι οι καθηγητές γνωρίζουν αλλά δεν ενδιαφέρονται. Άλλωστε λέει ο/η φοιτητης/τρια που αντιγράφει με αυτό τον τρόπο δεν μιλάει, δεν κοιτάζει τα διπλανά γραπτά ...δεν έχει δικαιολογία ο επιτηρητής να τον ελέγξει. Αλλά και να τον υποψιαστεί τι θα κάνει; Ο σωματικός έλεγχος φυσικά δεν είναι επιτρεπτός.
Λοιπόν....φίλοι καθηγητές εάν τύχει ποτέ και με διαβάσετε....λύσεις υπάρχουν.
νο 1: Η λύση αυτή είναι για τον ψευτό-μαγκα που θέλει να αποδείξει οτι είναι μέσα σε όλα και κορόιδο δεν πιάνεται με τίποτα. Ανοίγεις το blue tooth στο δικό σου κινητό και βλέπεις όσα κινητά τριγύρω είναι ανοικτά σε blue tooth. Ανακοινώνεις τότε στους "σοκαρισμένους φοιτητές σου ότι εάν δεν δεις όλες τις συσκευές με blue tooth που εμφανίζονται στην οθόνη του κινητού σου να εξαφανίζονται δεν πρόκειται να δώσεις θέματα και θα κάτσετε να κοιτιόσαστε.
νο 2: Η λύση αυτή είναι για τον καθηγητή γκατζετάκια που θέλει ταυτόχρονα να είναι και διακριτικός. Η απάντηση στην τεχνολογία μπορεί να είναι η τεχνολογία! Στο internet πουλάνε κάτι ωραία μηχανάκια που ονομάζονται jammer. Είναι μικρά και μπορείς να τα έχεις επάνω σου. Το βάζεις σε λειτουργία όταν μπεις στην αίθουσα και για 100 μέτρα τριγύρω σου τα κινητά έχουν παράσιτα. Το φοράς λοιπόν και κόβεις βόλτες στην αίθουσα.
νο 3: Λύση Παραδοσιακή. Εάν είστε τύπος που η τεχνολογία σας φέρνει πονοκέφαλο και αγαπάτε τις παραδοσιακές μεθόδους ας ακολουθήσετε την περπατημένη. Εφαρμόστε τον νόμο. Όπως συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα ο νόμος υπάρχει αλλά δεν εφαρμόζεται. Βρείτε έναν αντιγραφέα μηδενίστε του την κόλα και κινηθείτε εναντίον του ποινικά. Ο νόμος λέει ότι η αντιγραφή είναι αδίκημα και ο παραβάτης περνάει από την κρίση του Πρύτανη και μπορεί να αποκλειστεί από το Πανεπιστήμιο για ένα σημαντικό αριθμό εξαμήνων. Εξαντλείστε το μέγιστο της ποινής και μετά διαφημίστε το σε όλη την οικουμένη. Οι φοιτητές σας θα καταλάβουν ότι το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο για να αντιγράψουν στο μάθημά σας (αν και πιθανότατα θα πρέπει να προσέχετε εις διπλούν στο δρόμο μια και θα είσαστε ο πιο μισητός άνθρωπος).
νο 4: Και τώρα η λύση για τους πραγματικά μάγκες. Πρόκειται για το πιο απλό αλλά ταυτόχρονα περίπλοκο πράγμα. Διδάσκουμε με ένα τρόπο δημιουργικό και όταν φτιάχνουμε θέματα διαλέγουμε ερωτήματα που δεν απαιτούν την παπαγαλία αλλά ζητούν συνδυαστική και δημιουργική σκέψη. Όταν έχουμε λειτουργήσει έτσι ο φοιτητής δε ν μπορεί εκ των πραγμάτων να αντιγράψει. Μόνο που η εξέταση αυτού του τύπου επιβάλλει περισσότερη δουλειά κατά την προετοιμασία του μαθήματος από την πλευρά του καθηγητή και από την πλευρά του φοιτητή.
Η αδιαφορία δεν συγχωρείται, κύριοι καθηγητές. Δικό σας καθήκον είναι να διδάσκετε με ένα τρόπο που να προκαλείτε την αγάπη για την επιστήμη και την έρευνα, ώστε ο φοιτητής να ντρέπεται να αντιγράψει.

Σήμερα με μια σεμνή τελετή....

Και επισήμως λοιπόν διδακτορικό τέλος ή (σχεδόν τέλος- πάντοτε παραμένει κάποια γραφειοκρατία). Ορκίστηκα μπροστά σε πολιτικάντη αντιπρύτανη με καουμπόικη μπότα να είμαι καλή πολίτης και να υπηρετώ την επιστήμη. Διετέλεσα την επιβεβλημένη από την κοινωνία διαδικασία διάβασης (όπως έλεγε αγαπημένος παλιός καθηγητής) και ανακηρύχτηκα διδάκτωρ ή όπως φίλοι επιμένουν να παραφράζουν δικτάτορ.
Η προσωπική μου τελετή ήταν πολύ πιο σημαντική και πολύ πιο σημαδιακή. Δεν επέδειξα σε κανένα το χαρτί που αντιστοιχεί σε 6 χρόνια ταλαιπωρίας αλλά και δημιουργίας. Δεν το κορνιζάρισα ούτε το έβαλα στο τοίχο του σπιτιού μου. Απλά με το που έφτασα σπίτι, διαχώρισα το χαρτί αυτό από την υπόλοιπη χαρτούρα με την οποία έφυγα μετά την ορκωμοσία και χωρίς φανφάρες και πανηγυρισμούς το έβαλα στον κίτρινο Α4 φάκελο, που είναι τσαλακωμένος και ταλαιπωρημένος από τη χρήση και που περιέχει μια ζωή ολόκληρη:απολυτήριο Λυκείου, πτυχίο πανεπιστημίου, μεταπτυχιακό και αναγνώριση απο ΔΙΚΑΤΣΑ, πτυχία δύο ξένων γλωσσών διαφόρων επιπέδων, βεβαιώσεις σεμιναρίων, προϋπηρεσίας, συνεδρίων, υπολογιστών. Ήρθε και το διδακτορικό να επιστεγάσει όλα τούτα και να μπει μαζί τους -ελπίζω μόνο κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά αν και δεν διατηρώ και πολύ μεγάλη αισιοδοξία- στο ΣΥΡΤΑΡΙ.
Να πω κάτι αστείο; πάλεψα για αυτό το λεπτό, για αυτή την κίνηση του χαρτιού που γλιστράει στο φάκελο όσο για τίποτα άλλο και ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου το νοιώθει σαν ένα τίποτα. Φαντάζομαι ότι είναι ένα συναίσθημα που έχουν πολλοί διδάκτορες. Από την άλλη χαίρομαι που δεν είμαι μέλος εκείνου του 80% που στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως ξεκινούν το διδακτορικό και ποτέ δεν τελειώνουν. Κάποια στιγμή το πίστεψα ότι θα τους κάνω παρέα. Είναι μια ευχαρίστηση από μόνη της να ξέρεις ότι αποτελείς μια εξαίρεση, ότι ανέλαβες κάτι και το τελείωσες. Και να πω και κάτι ακόμα; το ξεκίνησα, το έκανα και το τελείωσα χωρίς να γνωρίζω κάποιον, χωρίς καμιά βοήθεια και χωρίς να χρωστώ χάρη σε κανένα και αυτό για την Ελληνική κατάσταση είναι κάτι για να είσαι περήφανος, είναι ακόμα πιο πολύ άθλος.
χαχαχαχα! έκλεισα τον άθλο μου σε ένα μπανάλ φάκελο ταχυδρομείου και ένα συρτάρι...
Λίγο ακόμα και θα μπορέσω να το αφήσω πίσω και να πω: Πάμε για άλλα

Ελληνική Εκπαίδευση και Ελληνική γλώσσα

Σε forum κάποιος 22αχρονος Έλληνας εκθέτει την πολιτική του σκέψη για την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα. Παραθέτω:
Αυτο που πηστευουν ολοι. Αν η Ελλαδα δεν αλαξει ριζηκα το συστημα ωστε να εχει αναπτηξη και να μηωθει το ελημα τοτε θα χρεοκοπησουμε. Και απο οτι ακουγεται ειναι πολυ πηθανω μεχρι το 2014 να μην εχουμε καταφερει να το μοιωσουμε. Εγω ειμαι μικρος ακομα σε λιγο περνω το πτυχειο μου. Και θελω να κανω σιγα σιγα μια δικια μου δουλια. Το επαγκελμα μου εχει αμεση σχεση με την οικοδομη. Οπου τωρα δεν κοινητε τιποτα. Αν συνεχηστει αυτη η κατασταση σκευτομαι να φηγω στο εξωτερικο εξω απο την ευρωπη. Συζηταω με πολλους νεους και ειναι πολλοι που το σκεφτονται αυτο το ενδεχομενο. Αλλα ενας πιο μεγαλος που εχει οικογενεια που εχει μια δουλια χρονια ειναι παρα πολυ δυσκολο να το κανει αυτο.
και αναρωτιέμαι χωρίς σωστή γλώσσα υπάρχει σκέψη;
Φυσικά ο νεαρός που καθόλου δεν τον γωρίζω έχει τελειώσει τουλάχιστον το λύκειο στο Ελληνικό σχολείο και σε κάποια σχολή παίρνει και πτυχίο όπως λέει.

Το ανέκδοτο της ημέρας

Είναι κάποια χρόνια τώρα που πέρασα στην άλλη πλευρά και από "επαγγελματίας φοιτήτρια" είμαι και εκπαιδευτικός Διδάσκω σε ένα και δύο ....και πάει λέγοντας ΙΕΚ και κάνω και σεμινάρια σε ενήλικες. Το πως και γιατί υπηρετώ τον χώρο που αγαπώ να μισώ θα σας το διηγηθώ σε άλλη περίσταση. Σήμερα θέλω να σας πω το καλύτερο ανέκδοτο που άκουσα στην καριέρα μου σαν εκπαιδευτικός Είναι και φρέσκο. Μου το είπαν χτες.
Τέσσερις φορές το χρόνο έχω εξετάσεις και διορθώνω γραπτά. Οι φίλοι περιμένουν την περίοδο αυτή ταυτόχρονα με τρόμο και ανυπομονησία Τρόμο γιατί διαβάζοντας απελπίζομαι και βρίζω και ανυπομονησία γιατί τους μεταφέρω τα πιο πετυχημένα "μαργαριτάρια" των γραπτών μου. Η συνήθεια αυτή μπορεί να κρύβει και μια κακεντρέχεια αλλά σας το ορκίζομαι δεν απευθύνεται στους μαθητές αλλά στους καθηγητές και στο Ελληνικό σχολείο.
Το νεό μου λοιπόν ανέκδοτο είναι ακόμα πιο δυνατό και πετυχημένο γιατί το μάζεψα πριν ακόμα αρχίσω να διορθώνω, κατά τη διάρκεια της εξέτασης σε λόγο προφορικό. Πως να το κάνουμε; Ο προφορικός λόγος έχει άλλη χάρη, έχει μια ζωντάνια. Οι περισσότεροι εξεταζόμενοι έχουν τελειώσει και έχουν βγει έξω να κάνουν βόλτα στο διάδρομο, να ανταλλάξουν ιδέες για τις λύσεις των γρίφων που τους έβαλα και να τηλεφωνήσουν συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα να τους πουν τι θέματα έπεσαν. Έχει βγει λοιπόν έξω ο μαθητής Γ. και προφανώς συγκρίνει απαντήσεις με την μαθήτρια Π.. Τον πιάνει ένας φόβος ότι ενώ την ήξερε την απάντηση και ότι έχει απαντήσει δεν παπαγάλισε σωστά και έχει μπερδέψει τις λέξεις. Μπαίνει λοιπόν στην αίθουσα με προσεγγίζει και με ρωτά χαμηλόφωνα: Η χούντα και η δικτατορία είναι το ίδιο πράγμα έτσι; Και μετά; μετά δεν ήρθε η δημοκρατία; Κυρίες και κύριοι δηλώνω με περηφάνια ότι δεν γέλασα! Κράτησα το πρόσωπο μου ήρεμο και σοβαρό και του είπα πως ναι είναι το ίδιο πράγμα και ότι όντως μετά ήρθε η Δημοκρατία. Η πιο όμως αστεία πλευρά του ανεκδότου μου θέλει επεξήγηση. Το ότι ο Γ. έφτασε πίσω στην αίθουσα για να με ρωτήσει σημαίνει ότι ούτε η Π. ήξερε να τον διαβεβαιώσει ότι οι δύο λέξεις είναι συνώνυμα και ότι είναι κάτι διαφορετικό από τη δημοκρατία.
Μήπως αντί να διορθώνω, να έκανα μια παρένθεση και να δίδασκα σύγχρονη ελληνική ιστορία; Ή αγωγή του πολίτη; Χμμμμμ που πάω η τρελή και θέλω να μάθουν και αυτό που τους διδάσκω εγώ ....το κερασάκι στην τούρτα.
Από εβδομάδα που θα αρχίσω το διόρθωμα ίσως να έχω να μοιραστώ και άλλα. Αλλά το παραπάνω είναι το καλύτερο της μέχρι τώρα καριέρας μου.
Υ.Γ. τώρα που το διαβάζω ξανά μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ψηφίζουν και να αποφασίζουν και για μένα;

Μια σειρά από ατυχή γεγονότα...

Πριν λίγα χρόνια βγήκε στους κινηματογράφους μια ταινία λίγο παιδική αλλά συνάμα και ενήλικη το Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events το οποίο ήταν στηριγμένο σε μια σειρά από παιδικά βιβλία. Το καταστροφολογικό χιούμορ και η ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρά του έργου τόσο πολύ με διασκέδασαν ώστε όταν βρέθηκα σε ένα βιβλιοπωλείο μπροστά σε ένα βιβλίο της σειράς αποφάσισα να το αγοράσω και να το διαβάσω. Ένας φίλος μου με κατηγορεί ότι όσο μεγαλώνω διαβάζω ολοένα και πιο παιδικά βιβλία. Δεν μπορώ να πω ότι με αδικεί πλήρως. Εάν θυμηθώ ότι διάβασα το Εκκρεμές του Φουκό στα 14 και ότι τώρα διαβάζω το Lemony Snicket έχει ένα δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι έχω ένα πάθος με τα παιδικά βιβλία, με βοηθούν να ξεφεύγω τελείως από την πραγματικότητα, αισθάνομαι ότι οξύνουν την φαντασία μου. Εάν δε τα διαβάσω πριν κοιμηθώ βλέπω τρομακτικά ενδιαφέροντα όνειρα, πιο ευφάνταστα, πιο πολύχρωμα από οποιαδήποτε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Διάβασα λοιπόν το βιβλίο και είχα ένα φοβερό αίσθημα απώλειας. Το βιβλίο είναι καταπληκτικά γραμμένο για ένα παιδί 8 χρονών. Για ένα παιδί που μόλις έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τις εκπληκτικές δυνατότητες που κρύβει η γλώσσα για ειρωνεία, σαρκασμό και λεπτό χιούμορ. Για ένα παιδί που ξέρει πια ότι δεν είναι απαραίτητο να πάνε όλα καλά. Στεναχωρήθηκα λοιπόν που όταν ήμουν 8 χρονών δεν διάβασα αυτά τα βιβλία. Είμαι σίγουρη ότι θα τα είχα απολαύσει απεριόριστα. Τώρα δυστυχώς μπορώ μόνο να τα εκτιμήσω και όχι να τα απολαύσω.
Αυτό όμως που με κάνει να χαμογελάω λίγο πικρά είναι κυρίως ο τίτλος: Μια σειρά από ατυχή γεγονότα... Θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορεί τη δική μου καριέρα- και είμαι σίγουρη -και αμέτρητων άλλων στην Ελληνική Εκπαίδευση. Θα μου πείτε ότι δεν είναι δυνατόν όλα να ήταν κακά και ανάποδα, όλα να ήταν τόσο χάλια! Σίγουρα όχι. Όταν κάποιος αφηγείται περιστατικά από την ζωή του τους δίνει κάθε φορά διαφορετική χροιά. Σε μια μέρα δυστυχίας όλα είναι μαύρα. Άλλη μέρα τα ίδια γεγονότα μπορεί απλά να είναι αστεία. Ξαναγράφουμε και επανερμηνεύουμε τις μνήμες μας κάθε φορά που τις ανακαλούμε. Μόνο που σε αυτό το blog αποφάσισα να είμαι ο κακός εαυτός μου, ο πικρόχολος, ο είρων! Η διαδικασία της εκπαίδευσης- παιδείας είναι για μένα ΙΕΡΗ. Με ενοχλεί αφάνταστα που στην Ελλάδα πάει κατα διαόλου και όλοι όσοι θα έπρεπε να την προστατεύουν τη σπιλώνουν μερικές φορές ανεπανόρθωτα.
Προχτές πήγα στο Πανεπιστήμιο να καταθέσω 6 αντίγραφα της διατριβής μου, 2 ηλεκτρονικά αντίτυπα και μια απίστευτη χαρτούρα που μου ζήτησε η γραμματεία και το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης ώστε να αναγορευτώ και επισήμως διδάκτωρ. Είμαι λοιπόν στη γραμματεία με 12 κιλά διατριβής ανά χείρας (τόσο ζύγιζαν τα ακριβοπληρωμένα αντίτυπα) και πετυχαίνω τον πρόεδρο του τμήματος που τυχαίνει να ήταν και μέλος της επταμελούς εξεταστικής επιτροπής της υποστήριξης της διατριβής μου. Τον χαιρετάω με χαιρετάει και ζω μια από εκείνες τις στιγμές για χάρη των οποίων ξεκίνησα το blog. Εάν ήσουν εντελώς τίμιος και ειλικρινής θα έλεγες όλα όσα περνάνε δικαίως από το μυαλουδάκι σου. Έρχεται όμως η γερο-σύνεση και σου επιβάλει να μην χαλάσεις τις σχέσεις σου με τον πρόεδρο - καθηγητή πανεπιστημίου εάν ευελπιστείς ποτέ να κάνεις μια δημοσίευση ή να δουλέψεις σε αυτό τον κύκλο. Ο κ. λοιπόν Π. μου ζητάει για άλλη μια φορά συγνώμη για τη σειρά των ατυχών γεγονότων (θα σας τα διηγηθώ άλλη φορά) που συνέβησαν κατά την υποστήριξη μου. Και λέει ότι ντράπηκε που είναι καθηγητής και συνάδελφος με μερικούς άλλους που ούτε το όνομα τους δεν θέλει να πει και ότι με την συμπεριφορά τους απέναντι μου τον έκαναν να μην θέλει να είναι εκεί κτλ κτλ. Και εμένα μόνο στη λεκτική υπενθύμιση του γεγονότος με έχει πιάσει ένα νευρικό τρέμουλο, λίγο το σοκ που υπέστη, λίγο από τα νεύρα που ανεβαίνουν και με πνίγουν και χαμογελάω αμήχανα και λέω αυτό που όλοι οι φίλοι μου μου λένε από τότε που έγινε το περιστατικό "οτι δεν πειράζει, ότι σημασία έχει ότι τελείωσα, ότι το πήρα το ρημαδοχαρτί, οτι σημασία έχει οτι το αποτέλεσμα είναι θετικό κτλ κτλ." αλλά αυτό που θέλω να πω στην πραγματικότητα είναι ότι να μου λείπουν οι συγνώμες και οτι θα έπρεπε να είχε φροντίσει οι υπεύθυνοι της σειράς των ατυχών γεγονότων να μην είχαν πάρει βαθμό καθηγητή, ότι θα έπρεπε να μην τους είχαν ψηφίσει, να μην είχαν δώσει στην ηλιθιότητα και στην ξιπασιά εξουσία και μονιμότητα ώστε να ταλαιπωρούν και να επιτίθενται όχι μόνο σε μένα αλλά σε όποιον φοιτητή τους δεν τους έγλυψε ή έτυχε να εκφράσει μια διαφορετική γνώμη. Και θα ήθελα να κάνω μια μήνυση στο εν λόγω πανεπιστήμιο για breach of contract που μου επαναλαμβάνει φίλος υποψήφιος διδάκτωρ της Αγγλίας ότι δικαιούνται να κάνουν οι φοιτητές στην πολιτισμένη εκείνη χώρα όταν το Πανεπιστήμιο δεν είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του. Αχ και να μπορούσα να την κάνω, να το βγάλω από πάνω μου να πάρω την εκδίκηση μου για 6 χρόνια ανείπωτης ταλαιπωρίας.

Από την Προϊστορία στην Ιστορία: πως ξεκίνησα να μισώ την Μέση Εκπαίδευση

Όταν μιλάω για τη Μέση Εκπαίδευση στην Ελλάδα κυριολεκτικά μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Τι απίστευτη ταλαιπωρία! Τι χαμένος χρόνος! Για δώδεκα χρόνια κάποιος πήρε τον εγκέφαλο μου τον στρίμωξε από εδώ, τον στραμπούλιξε από κει και τον έχωσε σε ένα μικρό κουτάκι, μην τύχει και ξεμυτίσει και σκεφτεί δημιουργικά κάτι νέο. Αισθάνομαι σαν τις κινεζούλες που μεγάλωναν με τα πόδια σφιγμένα σφιχτά μέσα σε λουρίδες από ύφασμα για να μείνουν τα ποδαράκια τους ατροφικά και τόσο χαριτωμένα! Φυσικά μετά δεν μπορούσαν πια ποτέ να σταθούν όρθιες στα πόδια τους, δεν μπορούσαν να περπατήσουν χωρίς βοήθεια.
Η πορεία μου προς το Πανεπιστήμιο είναι ασφυκτικά γεμάτη λάθη δασκάλων, καθηγητών, του αναθεματισμένου ανώνυμου συστήματος που όλα μαζί μετέτρεψαν τη Μέση Εκπαίδευση στην προσωπική μου κόλαση. Ακόμα και σήμερα όποτε είμαι στρεσαρισμένη βλέπω στον ύπνο μου ότι γύρισα στο σχολείο. Με απελπισία προσπαθώ να εξηγήσω στους καθηγητές μου ότι έχω πτυχίο Πανεπιστημίου και μεταπτυχιακό και ότι δεν είναι δυνατόν να επιστρέψω στο θρανίο αλλά εκείνοι χαιρέκακα μου λένε ότι δεν εξετάστηκα σε όλα τα μαθήματα που προβλέπει ο νόμος και ότι πρέπει να παρακολουθήσω τα μαθήματα και να δώσω συμπληρωματικές εξετάσεις. Ξυπνάω με ένα συναίσθημα πανικού και αποτυχίας.
Μετράω λοιπόν τα λάθη με αγανάκτηση και ξεκινάω πραγματικά από την απαρχή.
Υπάρχουν κάποιες σχολικές ιστορίες μου που συνορεύουν ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Συνέβησαν κάποτε ή τις φαντάστηκα; Ρωτάω τους γονείς μου και τους παλιούς συμμαθητές μου καμιά φορά να βεβαιωθώ και έχω ενδείξεις οτι ακόμα και εάν τα γεγονότα μου φαίνονται υπόπτως ομιχλώδη είναι πραγματικά.
Νήπιο πήγα ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου. Οι γονείς μου εργαζόμενοι και οι δύο πανηγύριζαν για αυτή την ευχάριστη συγκυρία. Ο νηπιακός σταθμός ήταν ένα παλιό κτίριο, το οποίο το έβλεπα πάντοτε σαν ένα χώρο γοητευτικό. Είχε μωσαϊκό για πάτωμα, και παγκάκια για τα παιδιά. Η αίθουσα ήταν μικρή και είχε στη μια πλευρά της τζαμαρία. Στο πίσω μέρος, νομίζω, υπήρχαν κάτι σκαλάκια που οδηγούσαν κάτω σε ένα ημι-φωτισμένο χώρο όπου βρισκόταν η τουαλέτα. ο κήπος του όμως μου φαινόταν ιδιαίτερα όμορφος με πεύκα και χώμα τέλειος για σκανταλιές. Όλα λοιπόν ξεκινούσαν ευοίωνα, μέχρι που ξαφνικά δεν ήθελα να διασχίσω το δρόμο και να πάω απέναντι μαζί με τα άλλα παιδάκια. Οι γονείς μου φέρθηκαν πονηρά. Δεν με πίεσαν, δεν φώναξαν αλλά με απορία με ρώτησαν γιατί δεν ήθελα πια να παίζω με τους συμμαθητές μου. Νομίζω ότι δεν απάντησα ποτέ σε αυτές τις ερωτήσεις. Τελικά η επίσκεψη της λίγο μεγαλύτερης και αγαπημένης συνεργού στην σκανταλιά εξαδέλφης μου στάθηκε η αφορμή να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Με το που έφτασε η Μ. να μείνει μαζί μας άρχισε να με τριβελίζει: "Πάμε απέναντι να παίξουμε με τα παιδιά, πάμε απέναντι πάμε να παίξουμε κτλ." Δεν ήθελα με τίποτα. Αλλά οι φωνές και τα γέλια του παιχνιδιού τρύπωναν στο σπίτι και σαν σειρήνες την καλούσαν. "Πάμε απέναντι, πάμε" έλεγε διαρκώς και η μητέρα μου άδραξε την ευκαιρία να με πιέσει και εκείνη λιγάκι να με πείσει να επιστρέψω στο νηπιαγωγείο. Τελικά αγανάκτησα και υποχώρησα. Έπιασα όμως την Μ. στην άκρη και της είπα: "Να ξέρεις εάν γυρίσεις με μαυρισμένο μάτι δεν φταιω εγώ εντάξει; Είσαι υπεύθυνη του εαυτού σου!" Και πήγαμε! Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το βράδυ τη μάνα μου να βάζει πάγο στο μάτι της εξαδέλφης μου και να προσπαθεί απορημένη να μάθει τι έγινε. Η όλη σκηνή είναι πολύ σουρεαλιστική για να είναι αληθινή. Ρώτησα λοιπόν πρόσφατα την Μ. εάν έχει καμιά τέτοια ανάμνηση και εκείνη έβαλε τα γέλια και μου είπε ότι το θυμάται αλλά δεν ήταν σίγουρη και εκείνη εάν αυτό είχε συμβεί ποτέ ή όχι. Η μητέρα μου δεν θυμάται το περιστατικό αλλά θυμάται πολύ καλά τη συνέχεια.
Τι συνέβαινε λοιπόν στον αθώο νηπιακό σταθμό ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας; Τα παιδιά είχαν χωριστεί σε 2 ομάδες και σε κάθε διάλειμμα έπαιζαν οργανωμένα ξύλο. Νέα στην τάξη παρέμενα αταξινόμητη και έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου και από τις δύο ομάδες. Η εξαδέλφη όμως δεν είχε τόσο ακονισμένα ένστικτα επιβίωσης και από την πρώτη της εμφάνιση στον νηπιακό υπέστη τις συνέπειες. Και τώρα φτάνουμε στο μεγάλο ερώτημα: "πως έφτασαν τα παιδάκια να καταλήξουν σε αυτό το ξέσπασμα της βίας; Και εδώ μπαίνουμε σε ιστορίες που εγώ δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου αλλά η μάνα μου θυμάται πολύ καλά. Η δασκάλα για τιμωρία κλείδωνε κάθε πιτσιρίκι που έκανε φασαρία στην υπόγεια μισοσκότεινη τουαλέτα. Απειλούσε δε με ξυλιές στον ποπό. Δεν ξέρω πόση ώρα κράταγε η φυλάκιση. Mπορεί να ήταν 10 λεπτά αλλά εμένα μου φαινόταν ώρες. Δεν ξέρω και εάν τις έδωσε αυτές τις ξυλιές ποτέ σε κάποιον αλλά σε μένα φάνηκε ότι τις είδα και ότι άκουσα το θύμα να φωνάζει με πόνο. Προσωπικά δεν τιμωρήθηκα ποτέ αλλά τη φοβόμουνα πολύ αυτή την τουαλέτα σαν ένα μπουντρούμι μέσα στο οποίο κόσμος σαν να χανόταν και σαν να εξαφανιζόταν χωρίς επιστροφή. Εκείνο όμως που με τρόμαζε πάνω από όλα ήταν ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τι δεν έπρεπε να κάνω ώστε να μην επισύρω την οργή και κατά συνέπεια την τιμωρία. Η τιμωρία μου έμοιαζε παράλογη και τυχαία σαν κεραυνός εν αίθρια.
Όταν τελείωσε η επίσκεψη της Μ. με έπιασε η μητέρα μου και χωρίς να αφήσει περιθώριο για υπεκφυγές (είχαν την τάση να αποφεύγω να απαντήσω και να διαφεύγω απ’ ότι δυσάρεστο μέσα σε ένα φαντασιακό κόσμο) να μάθει την αλήθεια. Οι γονείς μου πλήρωσαν ένα ιδιωτικό παιδικό σταθμό κοντά στη δουλειά τους όπου τελείωσα το προπαρασκευαστικό σχολείο χωρίς άλλες περιπέτειες. Η δε δασκάλα παρά τις διαμαρτυρίες της ότι δεν έπραξε ποτέ τις ειδεχθείς της πράξεις αποχώρησε.
Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μου επαφή με το σχολείο.
Εάν νομίζετε ότι όλα αυτά έγιναν σε προηγούμενο αιώνα σε κάποια άγρια επαρχία να σας αποκαλύψω εδώ ότι διανύω την τρίτη μου δεκαετία και ότι ήμουν σχεδόν πάντοτε κάτοικος Αττικής.

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Έχετε δει ποτέ την ελληνική ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματα"; Ε αυτή η ταινία πολύ μου ταίριαξε για πολλούς λόγους.
Εάν ποτέ προσπαθούσα να ξεχωρίσω ποίο ήταν το επιμύθιο των γονικών κηρυγμάτων κατά την παιδική μου ηλικία θα ήταν ακριβώς αυτό: Μάθε παιδί μου γράμματα...Εντάξει είπαν και όλα τα υπόλοιπα, να είσαι καλή, να σέβεσαι τους γύρω σου, να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεων σου αλλά πάνω σχεδόν από όλα μου έδωσαν ευχή (και κατάρα ίσως) να σπουδάσω, να διαβάσω, να ακούσω, να δω και να καλλιεργήσω τον εαυτό μου. Ξέχασαν οι κακόμοιροι να μου πουν να βρω επάγγελμα και χρήματα ώστε να επιβιώνω και τώρα το πληρώνουν.
Πέρα όμως από την επιθυμία αυτή των γονιών μου η ταινία τούτη στοίχειωσε με ένα τρόπο φανταστικό και παράδοξο την παιδική μου ηλικία. Μέναμε τότε στο ενοίκιο. Οι σπιτονοικοκύρηδες ήταν ένα ζευγάρι οικείο και φιλικό. Για μένα ήταν σαν παππούδες ή θείοι. Και εκείνοι με έβλεπαν σαν ένα πρόωρο εγγόνι που τα απομεσήμερα τους έφτιαχνε ελληνικό καφέ στο γκάζι, φλυαρούσε ασταμάτητα και άκουγε με περιέργεια τις κουβέντες τους. Στην Α' δημοτικού μετακομίσαμε στο δικό μας σπίτι. Η μετακόμιση αυτή όμως καθόλου δεν μου άρεσε. Έτσι μετά το τέλος της σχολική ώρας αντί να πάρω τον πάνω δρόμο, έπαιρνα τον κάτω. Ασυναίσθητα έλεγα δικαιολογίες στον εαυτό μου: "Που να ανεβαίνεις την ανηφόρα τώρα;" Ή "όλη η παρέα μου πάει προς τα κάτω, βαριέμαι να περπατάω μόνη μου." Υπολόγιζα πόση ώρα μπορούσα να κερδίσω μέχρι να πάρει η μάνα μου χαμπάρι ότι δεν ερχόμουν από το σχολείο και να πάρει το αυτοκίνητο να έρθει να με μαζέψει από το παλιό μας σπίτι. Η ώρα αυτή που έκλεβα ήταν πάντοτε, μα κάθε μεσημέρι, αφιερωμένη στο "Μάθε παιδί μου γράμματα". Πήγαινα στους παλιούς σπιτονοικοκύρηδες τους έλεγα δυο κουβέντες και τους ζήταγα να μου βάλουν να δω στο βίντεο το "Μάθε παιδί μου γράμματα." Το βίντεο τότε ήταν πρόσφατη ανακάλυψη και νέα πολυτέλεια. Εμείς δεν είχαμε. Οι γονείς μου, κατά της τηλεόρασης από τότε, δεν έβλεπαν κανένα λόγο να αγοράσουν ένα μηχάνημα που να μπορεί να αντιγράψει και να αναπαράγει το χαζοκούτι.
Δεν ξέρω τι με ωθούσε σε αυτή την καθημερινή ιεροτελεστία. Ίσως να ήταν η δυνατότητα της ακριβής επανάληψης που με συνάρπαζε. Κάθε μέρα ο ίδιος κόσμος με τα ίδια πρόσωπα τα ίδια λόγια. Στο τέλος τα είχα μάθει απέξω και τα έλεγα μαζί με τους ηθοποιούς. Αλλά ακόμα και η ταινία μου φαινόταν πολύ περίεργη. Έκρυβε μέσα της πληθώρα από υπονοούμενα και μυστικά. Κάθε φορά πήγαινα και ρώταγα την Ε. και τον Γ. τι εννοούσε ο ήρωας όταν έλεγε το ένα ή το άλλο και εκείνοι χαμογελούσαν και προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν την πρόσφατη Ελληνική ιστορία, το μεγάλο μυστικό, τον Εμφύλιο. Και κάθε φορά κάτι καινούργιο κέντριζε το ενδιαφέρον μου για να ρωτήσω, και να προσπαθήσω να καταλάβω.
Θυμάμαι δε ένα ακόμα παράδοξο περιστατικό. Ένα μεσημέρι ανακάλυψα ένα εισβολέα στο σαλόνι, στη θέση μου μπροστά στην τηλεόραση. Ένα άλλο πιτσιρίκι είχε έρθει επίσκεψη και ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει την αγαπημένη μου ταινία. Πήρα την θέση δίπλα του με μια διάθεση ανταγωνισμού και ζηλοτυπίας. Αλλά και εκείνος δεν ήταν αρχάριος. Λίγο αργότερα καταλήξαμε σε μια συμφωνία. Θα έλεγα εγώ συγχρονισμένα με τις γυναίκες ηθοποιούς τις ατάκες τους και εκείνος θα έλεγε τα αντρικά λόγια. Διαγωνιζόμασταν ποιος θα κάνει το λάθος και δεν θα θυμηθεί τα λόγια αλλά κανείς από τους δύο δεν έχασε ούτε μία συλλαβή. Και εκείνος όπως και εγώ είχε δει το έργο αμέτρητες φορές. Τι είδους μαγεία ασκούσε επάνω μας;
Μου ταιριάζει όμως, και σήμερα ακόμα, με ένα τρόπο γλυκόπικρο. Θυμάμαι από τότε τον χαρακτήρα που έπαιζε ο Τσάκωνας να μετράει στα δάχτυλα των χεριών τα χρόνια των σπουδών του: " Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο, έξι χρόνια στο Πανεπιστήμιο στο Εξωτερικό, και έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο συνολο 30 και τα άλλα έξι μέχρι τα 36 πού είμαι τι έγιναν;" Τα ψάχνει ο άμοιρος σε όλη την ταινία και ποτέ δεν τα βρίσκει. Και ο πατέρας του ψάχνει το σγουρομάλλικο αγόρι που έστειλε στο εξωτερικό να σπουδάσει και δεν το βρίσκει γιατί μπροστά του έχει ένα καραφλό γεροντοπαλίκαρο. Και μετά από τόσα χρόνια και τόσες σπουδές πως ασχολείται ο διαπρεπής επιστήμονας; Παίζει με πάθος και δεξιοτεχνία τάβλι γιατί δεν έχει κάτι άλλο να κάνει. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να τον αξιοποιήσει και δεν μπορεί να τον απορροφήσει. Όταν ήμουν μικρή γέλαγα με αυτή την ατάκα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μέσα στο έργο. Σήμερα όμως μετράω και εγώ: 6 χρόνια στο δημοτικό, 3 στο γυμνάσιο, 3 στο λύκειο, 4 στο Πανεπιστήμιο, 1 στο μεταπτυχιακό και 6 στο διδακτορικό και μου μένει ένα αίσθημα απώλειας χρόνου. Όλα όσα έκανα, όλα όσα έμαθα, θα μπορούσα να τα είχα μάθει σε λιγότερο χρόνο και λιγότερο επώδυνα. Και τώρα; Αγωνίζομαι να προστατεύσω όσα κατέκτησα σε μια χώρα και σε μια κοινωνία που κυριολεκτικά δεν δίνει δεκάρα για τον πλούτο μου. Και το χειρότερο...Δεν είμαι μόνη. Ξέρω κι άλλους πολλούς σε αυτή την τρύπα και η ιστορία μου είναι τόσο κοινότοπη που ίσως δεν αξίζει καν blog.
Και μένω με μια φράση από το πολυ-ιδωμένο έργο μου. Κι ας αναφέρεται σε μια περίοδο 60 χρόνια πριν, ακόμα ισχύει:Το σχολείο που φτιάξατε δεν μας αγκαλιάζει, δεν το φτιάξατε για εμάς...
http://www.youtube.com/watch?v=0WRtZJ5SJZY